Partikula magnetikoen bitartezko ikuskapena (MT) saikuntza ez suntsitzaile bat da eta materiale ferromagnetikoen gainazaleko etenak eta gainazalen azpikoak detektatzen uzten du. Metodo horren printzipio fisikoa da materialak eremuaren lerroekiko perpendikularrak diren etenak dituen guneetan eremu magnetikoa distortsionatu egiten dela. Saiakuntza mota hau oso zabalduta dago, batez ere ikuskapena azkar egiten delako eta oso malgua delako eten txikiak kostu txikiarekin detektatzen uzten baitu, eta oso eramankorra delako. Halere, hainbat desabantaila ditu eta horrek alternatibak bilatzera eramaten du ikuskapen metodo horretarako. Hauek dira desabantailak: Ikuskatu beharreko materialen mugapena (soilik material ferromagnetikoak); antzeman daitezkeen eten moten mugapena (soilik eremu magnetikoaren lerroekiko perpendikularrak diren eten lineak; partikula magnetikoen kudeaketa beren bizi zikloaren ondoren (hondakinen kudeaketa); ikuskapenaren ondoren materialak desmagnetizatu beharra; ikuskapena automatizatu ezin izatea…
Lan honetan azterketa konparatiboa egin da teknologia elektromagnetikoan, termografia aktibo infragorrian eta ultrasoinuetan oinarritutako saiakuntza ez suntsitzaile mota desberdinak alderatzeko. Lortutako emaitzek baieztatzen dutenez, aztertutako teknika guztiek balio dute partikula magnetikoen bitartezko ikuskapenen ordez erabiltzeko.